روی صندلی می نشینم، نوبت من می شود و داخل می شود. بعد از خوش آمدگویی آقای ... با لبخند می پرسد: "خانم دکتر کدوم کشور رو مد نظر دارید؟  سوئد، نروژ، آلمان، کانادا و .. " و من پاسخ می دهم:" فرقی نمی کند هر کدام که زودتر به نتیجه برسد،  فقط می خواهم بروم." آقای مشاور، توضیح می دهد و من تنها به این فکر می کنم که «فقط می خواهم بروم.».

 

جلسه مشاروه تمام می شود و من بی برنامه، بی هدف و نامطمئن تر از قبل از دفتر مشاروه خارج می شوم و در راه با خود فکر می کنم، ...یعنی می توانم از صفر شروع کنم، یعنی در این سن می توانم زبان جدیدی یاد بگیرم؟ خودم را دلداری می دهم که از بسیاری دیگر که رفته اند، جوانترم. نمی دانم به گذشته فکر کنم یا به آینده! فقط می دانم که از «حال» فرار می کنم! 

 

من هنوز نمی دانم چرا می خواهم بروم، من همیشه عاشق این خاک بوده ام و عاشق بستگانم و ...، من از کمک به هموطنانم لذت برده ام و با تمام وجود کارکردن برای آنها را دوست داشتم و هزاران دلیل برای ماندن داشتم، ولی اکنون فقط می خواهم که بروم. 

 

ناگهان اشکهایم فرومی ریزند... ، آری ما داریم فرار می کنیم، مقصدی را نمی شناسیم، فقط می خواهیم فرار کنیم و دور شویم . ما همگی می خواهیم از خیابانهایی که نرم، نرم آرزوهایمان را در آن خاک کرده ایم، دور شویم، از جایی که دریافتیم همه دویدن هایمان در آن برای « هیچ» بود، بغض گلویم را می فشارد ...

 

ما نمی خواهیم قبول کنیم که نیروی جوانی مان به پایان رسیده است،  نمی خواهیم قبول کنیم که نوبتمان را از دست داده ایم  و آروزهایمان بر باد رفته است. ما نمی خواهیم قبول کنیم که با رفتنمان چیزی درست نمی شود، ما تنها می خواهیم برویم و از «حال» فرار کنیم و شاید گورهایمان را به خاک دیگری بسپاریم... "