دکتر شیرزاد ابراهیمیان، شخصاً پزشک معالج من، مادرم و خانواده خلیلی برای بیش از 40 سال گذشته بود. او پزشکی حاذق، خلاق و دلسوز بود و کتابخوان، کتاب دوست و پشتیبان کتاب بود و در حقیقت کتاب را می فهمید.
دکتر شیرزاد (همین طوری که ما او را صدا می زدیم)، بی نهایت با نزاکت و محجوب بود و محفل او همیشه با مسائل اجتماعی، فرهنگی و تاریخی گره می خورد که برای همه یک کلاس درس محسوب می شد. دکتر شیرزاد از زمان اقامت در لس آنجلس و افتتاح مطب به شهادت صفحات یلوپیج ایرانیان تا همین اواخر پیش از تشدید بیماری نفس گیری که به آن مبتلا شده بود، با شرکت کتاب همکاری می کرد.
متن درخشان زیر را "فرید دانیل یاشارال" در رثای دکتر شیرزاد ابراهیمیان به زبان انگلیسی در فیس بوک خود منتشرکرده است و من دریغم آمد که آن را به فارسی برنگردانم و بیشتر دریغم آمد که «هانا سنش» (1) را که مطلبی از او نقل قول شده، به خوانندگان ایرانشهر معرفی نکنم.
هانا سنش، متولد 1921 میلادی، شاعر یهودی مجارستانی و یکی از اعضای اجرایی عملیات ویژه (SOE) بود. او یکی از 37 سرباز یهودی SOE بود که از فلسطین تحت قیمومیت (سرزمین یهود) بریتانیایی ها، در طول جنگ جهانی دوم برای کمک به نیروهای ضد نازی به یوگسلاوی اعزام شد. او در نهایت در نجات یهودیان مجارستانی که در آستانه تبعید به اردوگاه مرگ آلمان در آشویتس بودند یاری رساند و در مرز مجارستان توسط ژاندارم های مجارستانی دستگیر شد. هانا سنش زندانی و شکنجه شد، اما از افشای جزئیات ماموریت خود خودداری کرد. او در نهایت محاکمه و توسط جوخه مرگ در هفتم نوامبر 1944 تیرباران شد. او به عنوان یک قهرمان ملی در اسرائیل در نظر گرفته می شود، اما به گفته نشریه گاردین تا حد زیادی در زادگاهش مجارستان فراموش شده است. در اسرائیل شعرهای او به طور گسترده ای شناخته شده است و کیبوتص یاد حنا و همچنین چندین خیابان به نام او نامگذاری شده اند.
هانا سنش می نویسد:
" ستارگانی هستند که نور آنها تنها مدتها پس از هم پاشیدن به زمین می رسد. انسان هایی هستند که یادشان بعد از گذشت مدت ها در این دنیا روشن می شود. این نور در تاریک ترین شب ها می درخشد. خیلی سخت بود که این کلمات را کنار هم بگذارم، دلم به این سادگی ها قادر به همکاری نبود"
چگونه در مورد کسی می نویسید که از خود بسیار مایه گذاشته است .شخصیتی که همگان او را دوست می داشتند؟
دکتر شیرزاد آبرامز(ابراهیمیان) فقط یک جراح ارتوپد حاذق و ماهر نبود، او فقط یک محقق تاریخ یهود نبود، بلکه او مردی بود که حضورش جهان را به مکانی بهتر تبدیل می کرد. برای خانواده، دوستان و جامعه ایرانی-یهودی، فقدان او غیرقابل وصف است.
او ترکیبی نادر از خرد، مهربانی و فروتنی را در درون خود داشت که با هر کسی که در تماس قرار می گرفت ، اثری بر جای می گذاشت. کار شیرزاد از مرزها و نسل ها فراتر رفت. او خود را وقف حفظ 2500 سال میراث یهودی-ایرانی کرد و اطمینان داد که داستان های اجداد ما هرگز فراموش نخواهد شد.
همکاری او با دانشمندانی مانند پروفسور امنون نتزر و رهبری او در بنیاد جامعه دانشوران (فارغ التحصیلان) ایران یکی از آن دستاوردها بود. اقداماتی که از عشق به جامعه و تاریخ یهود حکایت می کند. هر کاری که او انجام می‌داد مالامال از عشق بود، خواه در حال شفا دادن یک بیمار، به اشتراک گذاشتن یک داستان، یا صرفاً بودن در کنار کسانی که به او نیاز داشتند. اما آنچه بیش از همه برجسته می شود این است که او چگونه زندگی می کرد - با عشق.
افرادی که مانند شیرزاد با عشق زندگی می کنند، هرگز ما را ترک نمی کنند. روح آنها در زندگی افرادی که با آنها در تماس بوده اند همیشه در جریان خواهد بود ، در داستان هایی که به اشتراک گذاشتند و در نوری که به دنیا آوردند زنده است. امروز ما فقط برای یک دانشمند، یک دکتر یا یک رهبر سوگوار نیستیم، ما عزادار یک دوست، پدر و مردی هستیم که بسیار به جهان خدمت کرده است . و اگر چه او دیگر در میان ما نیست، خاطره او همچنان ما را راهنمایی و الهام بخش خواهد کرد. نوری که از شیرزاد آبرامز ساطع می شد، هرگز کاستی نخواهد گرفت. در هر گوشه از جامعه ای که او عمیقاً به آن اهمیت می داد، و در هر داستانی که او بخشی از آن بوده و هر زندگی را که او به بهتر بودنش یاری رسانده است ، می درخشد. یادش گرامی باد.
نویسنده: بیژن خلیلی