رژیم توتالیتر جمهوری اسلامی نیز همین رویه را پیش گرفته و دقیقاً به دلیل همین تیرگی ذهنیت، افرادی مانند احمدی نژاد ماجرای کشتار هیتلر را انکار می کردند. زیرا با تأیید اعمال فجیعانه هیتلر، می بایست به اعدام ها و شکنجه های این نظام اسلامی هم اذعان کرده که در نتیجه آن مورد تنفر و انزجار مردم و جهانیان قرار می گرفتند. از این رو تنها راهی را که یافتند «انکار کشتار هیتلر و هولوکاست» بود.
«انکار»، بزرگ‌ترین سلاح سرپوش گذاشتن بر جنایات این جنایتکاران است تا اعمال ناشایست خود را تحت عنوان اصلاح سازی و پاکسازی موجه جلوه دهند.
«حذف»، تنها کشتار جسم نیست. اخراج دانشگاهیان، اساتید و معلمین دلسوز که با جنبش مهسا و جوانان ایرانی در خیزش مردمی اخیر همدلی کرده و نسل های جدید را با حس و خرد ایران دوستی پرورش می دهند، از کشتار جسم خطرناک تر است.
آنها با اینکار تنها یک استاد را حذف نمی کنند، هزاران دانشجو را از ریشه های فرهنگی خود قطع می کنند و با استخدام اساتیدی که پیرو و سرسپرده این رژیم هستند، ایران را از درون به خودی و ناخودی تجزیه می کنند.
آنها نسلی را تربیت می کنند که یکسویه نگر و دنباله رو «تک خط امامشان» خواهند بود که نتیجتاً در اثر این تک نگری و جدا ماندن از آبشخور فرهنگ ایرانی، خلاقیتی نیز صورت نخواهد گرفت. دانشجویان، رشته های مختلف را تنها برای دریافت مدرک فرا نمی گیرند، چنانچه عشق به بازسازی، آبادانی و فرهنگ میهن و هم میهنان در آنها پرورش نیابد، تغییری نیز صورت نخواهد گرفت. جمهوری اسلامی همچون دیوی پلید با اخراج اساتید آزاده ایرانی فی الواقع روح دانشگاه، آموزش و‌پرورش و روح جوانان ایرانی را در بند و اسارت و کنترل خود در می آورد.
در طول ۴۴ سال این حکومت تلاش کرده است که ایرانی را از ریشه های ایرانی خود قطع کند، فرهنگ ما را از ریشه بخشکاند، تنها به این دلیل که خودش بی ریشه و بی اصالت است و مانند علف هرزی بر خاک این سرزمین اهورایی، مسیحی، یهودی، شیعه، سنی، بهایی، زرتشتی و لائیک… روییده است و از منابع ملت ایران، رایگان تغذیه می کند.
رژیم جمهوری اسلامی به مانند هیتلر که دچار بحران هویت بود به دنبال یافتن اصالت اسلامی-سیاسی خود، به همه گونه «پاکسازی و حذفی» دست زده است تا با حذف غیر خودی ها به « اصالت خود» دست بیابد و هنوز درنیافته که بدست آوردن اصالت و درک «یکپارچگی وجود خود» در کنار «وجود کثرت و گوناگونی» صورت می پذیرد. آنها حتی به آموزه های معنوی دنیا به این امر نمی نگرند که خود آفریدگار، با خلقت کثرت و گوناگونی و از طریق مخلوقات خود (انسانها و غیره) مانیفست می شود، خود را بروز می دهد و به وجود خود معنا می بخشد.
نویسنده: بیژن خلیلی